Η πρόσφατη εξαγγελία του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, Νίκου Δένδια, για την ανέγερση πάνω από 10.000 νέων κατοικιών και την ανακαίνιση 7.000 ακόμη για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, συνοδευόμενη από παιδικούς σταθμούς και το λεγόμενο «καλάθι του στρατιωτικού νοικοκυριού», αποτελεί μια ουσιαστική και αναγκαία πρωτοβουλία. Αν και ο επιδεικτικός τρόπος προβολής των μέτρων από τον κύριο Δένδια δημιουργεί την αίσθηση της «παροχής», αναγνωρίζουμε ότι πρόκειται για μέτρα που εντάσσονται στο πλαίσιο της εθνικής ασφάλειας.
Τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων υπηρετούν υπό καθεστώς υποχρεωτικών μεταθέσεων, συχνά, αν όχι πάντα, μακριά από τις οικογένειες και τον τόπο τους, ενίοτε σε απομονωμένες ή παραμεθόριες περιοχές, όπου το κόστος ζωής είναι δυσανάλογο με το εισόδημά τους. Η Πολιτεία καλώς ενεργεί ώστε να τους εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης στο πλαίσιο της αμυντικής πολιτικής.
Ωστόσο, αυτή η διαπίστωση δεν αναιρεί το ζήτημα της ισότητας.
Η ειδική μεταχείριση των στρατιωτικών δικαιολογείται ως έναν βαθμό από την ιδιαιτερότητα της αποστολής τους. Δεν δικαιολογείται, όμως, η ενίοτε παντελής απουσία αντίστοιχων ή ισοδύναμων μέτρων για άλλους κλάδους εργαζομένων που επίσης υπηρετούν σε δυσπρόσιτες, υποστελεχωμένες ή υψηλού κόστους περιοχές της χώρας.
Οι συνθήκες σε Έβρο, Λέρο ή Κάρπαθο – υψηλό κόστος στέγασης, απομόνωση, δυσκολία εύρεσης προϊόντων – δεν διαφέρουν μεταξύ του στρατιωτικού, του γιατρού, του δασκάλου ή του αρχαιολόγου. Αντίθετα, είναι πανομοιότυπες.
Επομένως, όταν η Πολιτεία παρέχει λύση μόνο στη μία ομάδα, δημιουργεί ένα σαφές σκηνικό άνισης μεταχείρισης των πολιτών, το οποίο έρχεται ευθέως σε σύγκρουση με την αρχή της ισονομίας. Η ορεινή Ηλεία διαθέτει πολλές τέτοιες περιοχές. Η Αρχαία Ολυμπία, για παράδειγμα, θεωρείται δυσπρόσιτη από τις εταιρείες κούριερ, οι οποίες χρεώνουν διπλά προκειμένου να παραδώσουν ένα πακέτο.
Γιατροί, εκπαιδευτικοί, αστυνομικοί, διοικητικοί αλλά και αρχαιολόγοι, συντηρητές, μηχανικοί, φύλακες μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού – για να αναφερθώ και στον δικό μου χώρο επαγγελματικής δράσης – όπως και χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες: ακρίβεια, ενοίκια που εκτοξεύονται, έλλειψη στέγης, χαμηλούς μισθούς.
Η Πολιτεία οφείλει να εφαρμόζει την αρχή της ισότητας: να στηρίζει με διαφορετικά, αλλά ισοδύναμα μέσα, όλους όσοι υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και τον ιδιωτικό τομέα από διαφορετικά μετερίζια.
Η μέριμνα για τον στρατιωτικό είναι αμυντική πολιτική.
Η μέριμνα για τον γιατρό ή τον εκπαιδευτικό είναι κοινωνική και εθνική αναγκαιότητα. Η ελληνική κοινωνία πλέον απειλείται εξίσου, αν όχι περισσότερο, από την φτωχοποίηση και την υπογεννητικότητα, όσο και από κάποιον εξωτερικό εχθρό.
Όλοι μας, είτε είμαστε στρατιωτικοί είτε όχι, υπηρετούμε, με διαφορετικούς τρόπους, την ίδια πατρίδα.
Είναι θετική η δημιουργία του «καλαθιού του στρατιωτικού νοικοκυριού» και η προσπάθεια να έχουν πρόσβαση σε φθηνότερα προϊόντα. Όμως, η Κυβέρνηση οφείλει να εξηγήσει γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχη μέριμνα για τα μη στρατιωτικά νοικοκυριά που πλήττονται το ίδιο.
Και επίσης, να διευκρινίσει τι σημαίνουν οι «ίδιοι πόροι του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας». Από πού προέρχονται; Πόσο «ίδιοι» είναι, όταν τελικά όλα τα Υπουργεία χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό – δηλαδή από τους ίδιους φορολογούμενους πολίτες;
Η κοινωνία δεν αντιπαρατίθεται στους στρατιωτικούς. Το αντίθετο: αναγνωρίζουμε τον ρόλο και την αποστολή τους. Αντιπαρατίθεται, όμως, στη λογική της επιλεκτικής μέριμνας, που διαχωρίζει τους πολίτες σε «ευνοημένους» και «πολίτες β’ και γ’ κατηγορίας».
Γιατί, αν πράγματι πιστεύουμε ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο Σύνταγμα, τότε η ισότητα αυτή πρέπει να αποδεικνύεται με ισοδύναμες πράξεις μέριμνας, όχι με μονομερείς πολιτικές. Όπως είναι αναγκαία η Άμυνα, είναι αναγκαία η Παιδεία, η Υγεία, η Δικαιοσύνη και ο Πολιτισμός σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Η Κυβέρνηση δεν μπορεί να αφήνει χιλιάδες εργαζομένους, τόσο στον υπόλοιπο Δημόσιο όσο και στον Ιδιωτικό Τομέα, να αισθάνονται οι «φτωχοί συγγενείς» όταν μαζί με τις υποδομές που εξαγγέλθηκαν ακούνε συνεχώς για αυξήσεις στα μισθολόγια των στρατιωτικών ενώ εκείνοι επιβιώνουν με χαμηλά μισθολόγια και με το κόστος διαβίωσης να αυξάνει καθημερινά.
Η αμυντική ισχύς μιας χώρας στηρίζεται στην πειθαρχία, στην ασφάλεια και στο ηθικό των Ενόπλων Δυνάμεων. Η κοινωνική της συνοχή, όμως, στηρίζεται στην ισονομία και τη δικαιοσύνη. Και μια ισχυρή Ελλάδα χρειάζεται και τα δύο.