Η κεφαλή παιδιού των ελληνιστικών χρόνων, από άγαλμα σχεδόν φυσικού μεγέθους, συγκαταλέγεται στα ελάχιστα σωζόμενα χάλκινα έργα που διαφυλάχθηκαν μέσα από τη μακρά και συχνά ταραγμένη ιστορία του ιερού της Ολυμπίας, παρά τις επανειλημμένες επιθέσεις και αρπαγές που υπέστη.
Σώζεται πληγωμένη αλλά εξακολουθεί να αποπνέει ζωντάνια.
Το σήμερα παραμορφωμένο πρόσωπο, με το κενό βλέμμα, πρέπει στην εποχή του να εντυπωσίαζε με την τελειότητα στην απόδοση των λεπτομερειών – τους βοστρύχους, τα μάτια, την υφή της επιδερμίδας – που χάριζαν στο άγαλμα ακαταμάχητη ομορφιά.
Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, ίσως να απεικόνιζε τον Έρωτα.
Επειδή οι φθορές ήταν αδύνατο να αποκατασταθούν, ο Γερμανός γλύπτης B. Rein φιλοτέχνησε ένα κοίλο χυτό αντίγραφο, χαρίζοντας στο εύρημα μια δεύτερη «ανάσα».
Σήμερα τα δυο αυτά έργα, το πρωτότυπο και το αντίγραφο, εκτίθενται στην ίδια προθήκη στο Μουσείο της Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων της Αρχαιότητας, στην ενότητα αφιερωμένη στους αγώνες παίδων.
Μαζί με τον θαυμασμό που εμπνέει το αρχαίο έργο, σε ορισμένους επισκέπτες μπορεί να ξυπνήσει και ένα αίσθημα συγκίνησης ή και στενοχώριας, καθώς η φθορά του χρόνου που σημάδεψε το αρχαίο έργο μπορεί να συνδεθεί, έστω και ασυνείδητα, με τραύματα και παραμορφώσεις της πραγματικής ζωής.