Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει αλλάξει ριζικά τις τελευταίες δεκαετίες (στην Ελλάδα). Οι ρυθμοί ζωής, οι ανάγκες των οικογενειών, οι απαιτήσεις της αγοράς εργασίας, όλα έχουν μεταμορφωθεί. Κι όμως, το σχολείο – και ειδικά η πρωτοβάθμια εκπαίδευση – συνεχίζει να λειτουργεί με όρους της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Θυμάστε τότε που τελείωνε η σχολική χρονιά και μέναμε σπίτι; Η μητέρα – συνήθως – ήταν εκεί. Μας πρόσεχε, μας μαγείρευε, αν οδηγούσε μας πήγαινε στη θάλασσα ή στη γιαγιά. Το καλοκαίρι ήταν μια περίοδος ξεκούρασης, αλλά και φροντίδας. Η οικογένεια μπορούσε να στηριχτεί στον έναν μισθό. Ήταν άλλες εποχές.
Σήμερα; Και οι δύο γονείς εργάζονται – τις περισσότερες φορές όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Οι οικονομικές υποχρεώσεις είναι τεράστιες. Το κόστος ζωής, η στέγαση, η εκπαίδευση, οι δραστηριότητες των παιδιών, όλα απαιτούν δύο εισοδήματα τα οποία μάλιστα απαξιώνονται μέρα την ημέρα. Κι όμως, το κράτος και το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργούν σαν να υπάρχει ακόμα ένας γονιός στο σπίτι, έτοιμος να προσέχει τα παιδιά στις διακοπές τους. Ή, σαν να μπορεί η γιαγιά και ο παππούς να αναλάβουν τα παιδιά – λες και όλες οι οικογένειες έχουν αυτή την “πολυτέλεια”.
Σε καμία περίπτωση το δημόσιο ΚΔΑΠ του οικείου Δήμου (αν υπάρχει και αυτό και αν το ζευγάρι η ο γονιός πληροί τα εισοδηματικά κριτήρια) δεν αρκεί για να απασχολήσει “δημιουργικά” τα εκατοντάδες παιδιά τα οποία καταδικάζονται στο έλεος της τηλεόρασης, των smartphone και των video games μέχρι να ξαναρχίσουν τα σχολεία.
Οι κατασκηνώσεις; ;άλλη μια πονεμένη ιστορία….
Όλα τα παραπάνω δεν είναι απλώς αναχρονιστικά. Είναι κοινωνικά άνισα και άδικα. Και κυρίως, είναι επικίνδυνο για τα ίδια τα παιδιά, που μένουν χωρίς δομημένη φροντίδα και δημιουργική απασχόληση για τρεις ολόκληρους μήνες. Διότι διακοπές στην παραλία ή στο χωριό δεν έχουν τη δυνατότητα όλοι οι μαθητές να κάνουν.
Χρειαζόμαστε ένα σχολείο που να ανταποκρίνεται στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Με θερινά προγράμματα, με ευέλικτες δομές, με στήριξη στις οικογένειες. Όχι άλλο “καλοκαίρι του ’85” σε μια κοινωνία του 2025.
Ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει “εκπαίδευση” και “στήριξη της οικογένειας” στον 21ο αιώνα.